Op safari in het mooie Oeganda!

De voorbije dagen waren gewoon ME-MO-RA-BEL! 

Twee weken geleden zijn we Dirk tegengekomen. Hij woont nu al dertien jaar in Oeganda en kent het land als de beste. Hij verzorgt tours om buitenlanders de mooiste plekjes in Oeganda te tonen. Ons tripje was snel geregeld.😊 

We krijgen de kans om het land nog meer te ontdekken. De eerste weken hebben we vooral de kindjes van Foodstep en de gewoontes van de bevolking leren kennen. Nu mochten we de natuur en de dieren van dit prachtig land ontdekken. 

Ons avontuur kon beginnen. We namen een matatu van Entebbe naar Kampala. In de hoofdstad hebben we wat lekkers gegeten en gedronken en onze weg voortgezet naar Jinja. Na heel wat uurtjes op de Afrikaanse wegen (6 uur in totaal) kwamen we eindelijk aan. File kennen ze hier duidelijk ook. Het was al erg donker geworden, maar we moesten ons guest house nog zien te vinden. Dat was toch ook even spannend! 

De volgende ochtend heeft Dirk ons opgepikt samen met een koppel en hun dochter uit België. André, Vivian en Kim, dankjewel dat we deze fantastisch dagen met jullie mochten beleven. Jullie zijn echt fantastische mensen: een passie voor Afrika en oprecht begaan met de mensen. Op een erg korte tijd heb ik echt veel van jullie kunnen leren. Het was ook erg fijn om ons Oegandees verhaal met jullie te delen. 

We reden samen door naar Sipi Falls. Hier maakten we een erg mooie wandeling om de watervallen van dichterbij te kunnen bezichtigen. Met gids, Patrick, en een stok in de hand hebben we een tocht van ongeveer drie uur gemaakt om de drie watervallen te kunnen bekijken. Wat een machtig gevoel om onder een waterval door te wandelen. Het harde geluid in mijn oren en de waterdruppels op mijn neus gaven me echt een rustgevend gevoel. Gek toch? We kregen ook weer uitzichten te zien, waar ik stil van werd. Ik hoop dat ik dit gevoel en deze beelden nog vaak ga kunnen ophalen in België. Misschien een manier om wat minder gestresseerd te zijn in België.😉 

Wanneer we terug aankwamen bij het beginpunt van onze wandeling vertrokken we naar Kumi. Hier hebben we de nacht doorgebracht in een erg chique hotel. Het was eigenlijk fijn om nog eens zoveel luxe te hebben, nog eens een goede, warme douche en een heerlijk zacht bed. 

De volgende dag vertrokken we naar de plek waar ik onvergetelijke momenten heb beleefd, Murchison Falls National Park. Vroeg in de ochtend vertrokken we, in de hoop dat we erg veel dieren te zien kregen. En ja hoor, we hadden weer heel veel geluk! We zagen erg veel giraffen (mijn dag was meteen geslaagd, want dit is mijn lievelingsdier), een groep machtige, grote olifanten en hun kleintjes (mama olifant waarschuwde ons meteen dat we zeker niet te dicht moesten komen), jakhalzen, hartenbeesten, buffels, everzwijnen, gieren, antilopen, aapjes, kraanvogels en erg veel andere soorten vogels … Het hoogtepunt van de dag was de ontmoeting met een leeuw en een leeuwin. Dit is blijkbaar erg uitzonderlijk! Ze lagen op de weg en we konden erg dichtbij komen. Ze liepen op enkele meters voorbij en dronken uit een plas vlakbij onze auto. Mijn hart ging toch wel tekeer. Een wilde leeuw van zo dichtbij zien, zal ik niet meer snel meemaken. Echt een fantastisch en zot moment! Op een bepaald ogenblik waren de twee leeuwen ook aan het paren. Mama en papa, volgend jaar zullen we moeten terugkeren, want dan zijn er welpjes!😉 In de namiddag hebben we ook een boottocht gemaakt op Lake Albert. We zagen groepen nijlpaarden en drie krokodillen. Niet enkel de dieren waren fantastisch om te zien, maar ook de natuur. Oegandezen mogen erg trots zijn op hun prachtige land! 

Nu beleven we weer onvergetelijke dagen in Foodstep. We hebben de kindjes toch erg gemist! Er is ook een nieuw kindje, Kevin, afgezet bij Foodstep. Uit zijn verhaal blijkt dat hij door zijn vader afgezet is in Kampala. Waarom? Dat weten we (nog) niet. Hij heeft zijn weg gevonden naar de straten van Entebbe en is daar opgepikt door de politie. Politieagent, Seguye, heeft hem naar Foodstep gebracht. Het blijft voor mij erg moeilijk om in te schatten wat deze kinderen denken en voelen. Voelen ze zich verward, eenzaam, verloren of nog totaal iets anders? Kevin is wel erg vrolijk en echt een slim manneke! Hij is al erg goed in de groep opgenomen. Dat is erg fijn om te zien. 

Nu weer snel terug naar de kindjes en hen verwennen en de aandacht geven die ze allemaal dubbel en dik verdienen! 
Tot snel! 

Salamu nyingi na kisses

Julie xxx

Eerste uitstapje naar de Ssesse Islands en een nieuwe spannende week!

Vorige week hebben we drie dagen verlof genomen om ons eerste uitstapje te maken. Wat hadden we er zin in! Even weg uit Entebbe en de rust opzoeken in het mooie Oeganda. 

We besloten om naar de Ssesse Island te gaan. Voor ik vertrokken was, had ik er al wat dingen over opgezocht. Prachtige foto’s had ik gezien op het internet, dus ik was erg benieuwd wat ons te wachten stond. 

Mozes, de jongen waarmee we de fietstocht door Entebbe hebben gemaakt, heeft ons geholpen om ons tripje voor te bereiden. Gelukkig dat we hem ontmoet hebben en dat hij ons zo goed helpt om Oeganda beter te leren kennen. Onze slaapplaats was snel geboekt en we waren klaar om te vertrekken. We zouden de boot nemen naar het eiland. Gepakt en gezakt en met ons ticket in de hand gingen we aan boord. Zoveel mensen op één boot! Om 14u vertrokken we voor onze drie en een half uur durende tocht. Dat was toch een lang tripje hoor! Wat ik minder fijn vond, was dat ze ons erg aanstaarden. Al die ogen op mij gericht, ben ik nog steeds niet gewoon. Enkele mensen kwamen een praatje slaan met ons, andere mensen wilden zelfs met ons op de foto! Dat vonden we alle drie erg vreemd, want aan boord was er een zeer beroemde zanger van Oeganda, maar toch waren wij precies interessanter! 😉 

Aangekomen op het eiland stond ik echt versteld van de mooie natuur en de stilte! Zoveel groen en geluiden van dieren rondom mij. Weer zoveel nieuwe geuren en kleuren om te ontdekken. Ze kwamen ons oppikken en we reden naar onze accommodatie, Panorama Cottages. Kleine hutjes stonden tussen de bomen verscholen. Met ons drietjes kregen we een hutje en we installeerden ons. Zalig om even met ons drie tot rust te komen en te praten over wat we allemaal al hebben meegemaakt tijdens ons avontuur in Oeganda. 

De volgende dag gingen we samen op stap. ‘s Ochtends hebben we een wandeling gemaakt langs Victoria Lake. Met onze voeten in het zand kwamen we heel wat dieren tegen zoals koeien, eenden, kippen, geiten, maar natuurlijk ook speciale vogels en aapjes. De plaatselijke bevolking was ook blij om ons te zien. Kindjes zwaaiden naar ons en volgden ons. In de namiddag hebben we een Boda gehuurd. De driver kent het eiland als zijn broekzak en liet ons de mooiste plekjes zien. We klommen alsmaar meer naar boven, waardoor we prachtige uitzichten te zien kregen. Beelden die ik nooit meer zal vergeten, zo mooi dat het soms zo onwerkelijk werd. Op het einde reden we met de Boda door een plek dat volstaat met erg veel palmbomen. Het was zo mooi, dat ik zelfs wat emotioneel werd. Toen we aan het rijden waren met de wind in onze haren, dacht ik aan de kinderen in Foodstep die deze beelden misschien nooit zullen zien. Het deed me beseffen dat ik erg gelukkig mag zijn met de kansen die ik nu krijg. Ik leer hier zoveel bij over de wereld en mezelf.   

Weer helemaal opgeladen keerden we zondagochtend terug naar Entebbe. We waren weer klaar voor een weekje in Foodstep. Toen wisten we het nog niet, maar er stond een zeer interessante week op ons te wachten. 

Maandag kregen we te horen dat er twee kindjes achtergelaten waren door hun moeder. We begonnen onze zoektocht, maar alles was zeer onduidelijk. We kregen te horen dat de vader nu voor hen zou zorgen. Hij zou met de kinderen de nacht van maandag op dinsdag naar een eiland varen om zijn schoonmoeder te vragen of zij voor de kinderen zou willen zorgen. Nathalie voelde dat er iets niet klopte. Nu weten we dat deze ‘schoonmoeder’ een heks was die de ouders had verteld dat wanneer ze de kinderen zouden verdrinken hun HIV zou verdwijnen. Voor mij zo moeilijk te plaatsen! Ik kan niet begrijpen dat ze deze ‘onzin’ hier nog geloven. De vader is met de kinderen op de boot gestapt om het plan van de heks uit te voeren. Gelukkig heeft hij dan toch ergens beseft dat het niet het juiste was om te doen. Het hele verhaal zijn we nog aan het onderzoeken en dat zal nog wel even duren. Na een lange weg zijn de twee kleine meisjes, eentje van drie jaar en eentje van drie maanden nu veilig in Foodstep aangekomen. Ik hoop dat hen een mooie toekomst te wachten staat. 
Mama wilt graag een kindje van Foodstep sponsoren en ik vond dit de perfecte gelegenheid. We gaan het oudste kindje sponsoren. Ze zoeken nog een sponsor voor het baby’tje, Anita. Je mag altijd laten weten als je geïnteresseerd bent. Voor €30 per maand kan je het leven van een kind in Foodstep zoveel gemakkelijker maken en dat verdienen ze zo hard! Ze hebben al te veel meegemaakt in hun jonge leventje. Een leuk weetje is dat we gemerkt hadden de meisjes niet echt op hun naam reageerden. Heeft de vader twee namen verzonnen? We weten het niet… Nathalie heeft het oudste meisje de naam Julie gegeven, omdat mama het kindje gaat sponsoren. Ik vind het echt leuk om te weten dat er nu een klein Julieke in Foodstep rondloopt. Het is zo een schatje! Ik hoop echt dat ze gelukkig wordt. 

Deze week hebben we ook vis met frietjes gegeten in het vissersdorpje, Kaseny, dat gebouwd is op een afvalberg. Ik heb nog nooit zo een lekker vis gegeten. Heerlijk en verser kan niet. De vis wordt gevangen in Victoria Lake, gebakken en rechtstreeks op je bord gelegd! In een klein barakje kregen we op een plastieken bordje een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Voor slechts €1 hebben we gegeten en gedronken, onvoorstelbaar toch? Oh ja en als dessertje hebben we sprinkhaan gegeten. Een echte delicatesse hier! Nathalie had er een paar gekocht en vond echt dat we dit moesten proeven. De sprinkhaan zijn vleugeltjes en pootjes zijn er afgedaan en dan gebakken in curry! Het lijf en kopje eet je dan op. En eerlijk gezegd: het was echt wel lekker!

Meer en meer passen we ons hier aan aan de Afrikaanse cultuur. We leren hoe mensen hier leven en denken. Alles is hier inderdaad op het gemakje. Wachten, wachten, wachten, dat doen we hier echt vaak. Ik ga zoveel geduld hebben als ik terug in België ben, maar dat vind ik heel goed. Ik leer dat uiteindelijk alles wel goed komt op een of andere manier. In Europa moet alles zo snel gaan en is tijd zo belangrijk dat mensen er gestrest van worden. Zoals de meesten wel weten, ben ik zeer stressgevoelig en dan is het fijn om ook eens te leren dat het anders kan. Het rustige gevoel dat ik hier ervaar, wil ik echt meenemen naar mijn leven in België. We hebben ook al veel gepraat met de social workers over de verschillen tussen België en Oeganda op vlak van leven, opvoeding van kinderen, onderwijs, hoe dingen aan te pakken … Ik vind het erg interessant om de vergelijking te maken en na te denken over hoe de twee gecombineerd kunnen worden om tot een goed resultaat te komen. De kinderen moeten hier meehelpen in het huishouden en hebben elk een aparte taak in het gezin. Ze leren hoe het is om te werken. In het begin vond ik het zo erg als ik op straat bijvoorbeeld kinderen zag sleuren met waterbidons. Nu besef ik dat de kinderen hier mee moeten werken om te overleven. Ik vind het ergens wel goed dat kinderen leren om te werken en verantwoordelijkheden op te nemen. Natuurlijk moet dit op het niveau van een kind gebeuren. Ik denk dat kinderen bij ons zo beschermd worden opgevoed dat men op latere leeftijd dan niet geleerd heeft hoe verantwoordelijkheden op te nemen. Ze leren niet wat gevaren kunnen zijn in het leven. Een combinatie van de twee culturen lijkt me erg goed. 

Vandaag gaan we even bekomen van de zeer intense week. Morgen gaan we naar de gevangenis en het is feest! Elke maand mag Nathalie en feest houden voor de kinderen daar. We gaan ze een beetje verwennen, want ook deze kinderen verdienen het beste. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat verlopen. 

Het volgende tripje is trouwens ook al geboekt! Woensdag 16 november trekken we voor vier dagen rond in Oeganda. Ja, ik heb hier echt de tijd van mijn leven! 😊

Tot snel! 

Salamu nyingi na kisses

Julie xxxx

Het leven in Oeganda…

Wauw, wat gaat de tijd hier snel! Ons Afrikaans avontuur is al bijna twee weken aan de gang. Elke dag maken we hier wel iets mee en leren we bij over de Oegandese cultuur en de manier van werken en leven. 
Vorige vrijdag hebben we een dagje vrijaf genomen. Even wat tijd voor onszelf om al onze Afrikaanse indrukken te verwerken. We zijn met de taxi, ‘matatu’ genoemd, naar Victoria Mall gereden. Dit is een grote ‘Westerse’ mall waar je een supermarkt, JFK’s, een cinema, een wisselkantoor, een kapper, Java’s coffee … kan vinden. We hebben er eens rondgesnuisterd en wat lekkers gegeten en gedronken in Java’s coffee. Ook geklonken op ons avontuur dat we samen zullen meemaken en delen, toch iets bijzonders! 

De prijzen in Victoria Mall zijn redelijk duur en toch iets de hoog voor onze portemonnee. We wilden dan ook graag een bezoekje brengen aan een plaatselijke markt waar we onze inkopen kunnen doen aan een schappelijkere prijsjes. De markt is hier tot erg laat open, dus we besloten om ‘s avonds te gaan. Omdat het in de donker niet altijd even veilig is, is er een ‘werkster’ van ons hotel meegegaan. Wat een zalige madam, zo grappig en vrolijk! Ze heeft ervoor gezorgd dat we onze groentjes en fruitjes aan een topprijs hebben kunnen kopen. Ze heeft ons rondgeleid en verteld wat de normale prijzen zijn. 

Het nachtelijk avontuur was nog niet over. De nacht van vrijdag op zaterdag is Jetse erg ziek geworden. Ze moest overgeven en had erg veel buikpijn. Rond 2u ‘s nachts zijn we naar het ziekenhuis vertrokken. Toen we aankwamen bij het ziekenhuis was er niemand te bespeuren. Op zoek naar een verpleegster of dokter dan maar… Na een hele tijd kwam er dan toch een verpleegster opdagen. Zij nam Jetse mee en heeft haar helemaal onderzocht. Jill en ik bleven ongerust achter in de wachtkamer en wat was het daar koud zeg! Niet gedacht dat ik het zo frisjes gingen hebben in Afrika. Er werd ons niet veel verteld, waardoor we toch wat ongeduldig werden, maar na enkele uren kon Jetse dan toch naar ons komen. Ze had een baxter gekregen en er werden enkele onderzoeken gedaan. We konden nog niet door, omdat we nog ‘even’ moesten wachten op de resultaten van die onderzoeken. Dan maar weer wachten… Na een uur vonden we het toch raar dat er nog niemand iets was komen zeggen. Dan maar weer op zoek naar een verpleegster voor wat informatie. Wat zagen we nu: de verpleegsters waren gaan slapen zonder ons iets te zeggen! Dat was toch even echt niet leuk. Uiteindelijk zijn ze de dokter gaan halen en heeft hij de resultaten met Jetse besproken. Het besluit: gedehydrateerd en een infectie. Ze moest dus nog een antibioticakuur krijgen in het ziekenhuis. We vroegen of dit nog lang ging duren, want we wilden nu toch echt graag ons bedje in. Als antwoord kregen we: ‘nee, nee helemaal niet, dit gaat maar vijf minuten duren.’ Die Afrikaanse vijf minuten waren een uur. Om 6u zijn we dan eindelijk naar huis kunnen vertrekken. De volgende dag hebben we wat uitgerust van het nachtelijk avontuur in het ziekenhuis. 

De dagen erna hebben we vooral doorgebracht in Foodstep. We leren de organisatie, de kinderen, de verzorgers, de social workers … alsmaar beter kennen. We hebben met de kinderen al armbandjes gemaakt, kleurprenten ingekleurd en opgehangen aan de muur, met de kaarten gespeeld, met de bal een spelletje gespeeld dat de kinderen hebben uitgevonden … Allemaal activiteiten waardoor we in contact komen met de kinderen. Het verbaast me hoe snel al die kindjes naar je komen en hun verhaal met je willen delen. Dat geeft me een vertrouwd gevoel. Het gevoel dat ik door te luisteren en daar te zijn, toch iets kan beteken voor hen. 

Woensdag hebben we een fietstocht doorheen Entebbe gedaan. Onze gids, Moze, heeft ons leuke plekjes getoond waar we onze inkopen kunnen doen, maar ook waar we lekker kunnen eten of ontspannen. We hebben de arme en rijke buurt van Entebbe gezien. Wauw, wat een verschil! Hier bestaat geen middenklasse, ofwel ben je erg rijk ofwel erg arm. De tocht was erg fijn, maar we hebben toch wel wat gezweet onder de Afrikaanse zon. Op het einde hebben we een rondleiding gekregen in de botanische tuinen. We hadden geluk, want we zagen enkele aapjes en exotische vogels, zelfs een arend die je normaal gezien niet snel te zien krijgt. Het was echt prachtig en rustgevend!

Donderdag hebben we een moeilijker dag gehad. We zijn voor de eerste keer naar de kindergevangenis geweest. We wisten niet goed wat we konden verwachten, dus lieten we het allemaal maar op ons afkomen. Na een autorit van drie uur, kwamen we aan. 350 kinderen zaten in een grote zaal te eten. Dat was echt indrukwekkend. Wat me het meest is bijgebleven was dat er een meisje net bevallen was van een jongetje. Ze heeft bijna niets voor haar baby’tje. Volgende week nemen we wat kleertjes mee om haar op weg te helpen. Ik ga hier nog niet veel over schrijven, want deze indrukken moet ik nog wat verwerken. 

Ik heb het alvast fantastisch hier en ik geniet met volle tuigen van mijn Afrikaans avontuur! Ik besef pas wat ik allemaal in België heb. Erg veel luxe, maar ook de beste familie en vrienden die ik me kan voorstellen.

Ik ga nu nog wat genieten van mijn Sprite en me klaarmaken voor een volgende, vast en zeker leuke, dag in Foodstep! 

Salamu nyingi na kisses

Julie xxxx

Aangekomen in het verre Oeganda

Eindelijk tijd en energie om wat te schrijven op mijn blog. Na afscheid genomen te hebben van iedereen (jaja, er zijn traantjes gevloeid ;-)) zijn we maandagavond rond 20u aangekomen in Entebbe. De vlucht is erg goed verlopen, maar ik was toch wel blij om terug op de grond te staan. Ik was zo benieuwd om Afrika te kunnen voelen en ruiken. Nathalie (de oprichtster Foodstep) stond ons op te wachten aan de luchthaven samen met haar drivers. Toch mochten we de luchthaven nog niet meteen verlaten. Ze pikten ons, de drie ‘blanke’ meisjes, er uit om onze valiezen te controleren. Na een tijdje konden we toch Nathalie en de drivers gaan begroeten. We werden zeer hartelijk verwelkomd, zoals in de films met een naambordje. Wat een fijn gevoel om zo onthaald te worden. We werden naar ons hotel, ‘Comfort hotel’, gebracht waar we drie maanden zullen verblijven. Helaas was het al erg donker en zagen we enkel de lichten van de auto’s en boda’s die aan de rechterkant van de weg reden. Ze rijden hier links van de baan, wat een overblijfsel is van de kolonisatie van Engeland. We konden dus nog niet veel van de stad zien. We hebben nog iets gedronken in ons hotel, samen met Nathalie. Zo konden we wat kennis maken en ze vertelden ons al wat over het leven hier. We zijn op tijd ons bedje in gekropen, zodat we uitgerust aan ons Afrikaanse avontuur konden beginnen. 

De volgende ochtend werden we al vroeg wakker door het gefluit van de vogels. Dat is wel wat anders wakker worden dan in België! Nee nee, ik had geen ochtendhumeur, stel je dat eens voor! 😀 Ik was zo benieuwd om alles in het daglicht te zien. Tegen 10u30 kwam Nathalie ons halen om naar Foodstep te gaan. Ik had toch wel wat kriebeltjes in mijn buik. Hoe zou het er uitzien? Hoeveel kindjes zouden er zijn? Hoe zouden ze reageren op ons? 

Na tien minuutjes rijden met de auto, stapten we uit bij Foodstep. Ik zag een twintigtal baby’tjes en peuters op ons afwaggelen. ‘Mamie, mamie!’ riepen ze! De kindjes in Foodstep noemen Nathalie zo. Aangezien wij ook blanke vrouwen zijn, geven ze ons ook maar die naam. Vanaf het eerste moment dat ik de kindjes zag, is mijn hart helemaal gesmolten, natuurlijk ;-). Het zijn één voor één schatjes van patatjes. Wanneer je hoort wat zij al hebben meegemaakt in hun jonge leventje, dan word je toch stil. Eén van de kindjes heeft drie weken aan een boom vastgehangen, een ander kindje is dan weer achtergelaten in het ziekenhuis omdat ze besmet is met HIV en eentje werd teruggevonden in een zak bij de vismijn. Door deze dingen te horen, begin je na te denken over je eigen leven. Wat een luxe heb ik wel niet, wat een liefde krijg ik wel niet van de mensen rond mij! Ik hoop deze liefde en affectie te kunnen geven aan de kindjes door met hen te spelen, te knuffelen, te luisteren, er gewoon te zijn voor hen…

Rond 13u zijn we de kleuters en de kindjes van het eerste en tweede leerjaar gaan afhalen met de bus van Foodstep. Een veertigtal uitgelaten kindjes stapten op de bus. Omdat er niet zoveel plaats is, kropen ze op onze schoot. Wat fijn om hen allemaal te ontmoeten! Nu snel terug naar Foodstep voor de lunch. We maakten kennis met één van de typische Afrikaanse maaltijden, posho met bonen. Dat is een soort Maizena met een beetje water bij. Het vult erg goed en blijft ook voor een langere tijd in de maag. Zo is deze maaltijd ook erg voedzaam en goed voor de kinderen om aan te sterken. Ik moet wel nog eventjes wennen aan dit eten.

In de namiddag zijn we Entebbe gaan ontdekken en hebben we wat praktische zaken geregeld, zoals een nieuwe SIM-kaart gekocht en een bank gezocht om onze euro’s te wisselen … ‘s Avonds zijn we met Nathalie en Werner gaan eten in de pizzeria van Jan, een erg goede vriend van het koppel. 

De volgende dagen hebben we vooral kennisgemaakt met de kindjes en hen laten kennismaken met die ‘gekke’ blanken. We hebben de grotere jongens en meisjes die in Foodstep verblijven ook mogen ontmoeten. Zij komen tegen 17u steeds te voet terug van een hele dag school. Ze kwamen ons een hand geven en hun naam vertellen. Eén ding weet ik wel zeker, dat gaat nog wat worden om die namen te onthouden! 

Toen we terug naar ons hotel gingen, zijn we voor de eerste keer opgestapt in een Boda Boda, een belangrijk vervoersmiddelen in Oeganda. Dat was een heel avontuur! We reden door de straten van Entebbe en werden erg nagekeken. Er werd soms naar ons gewezen en dan riepen ze mozungo (‘blanke’). Dat is toch nog iets waar ik me aan moet aanpassen. Zoveel bekijk ben ik niet gewoon. 

Wat ik van de eerste dagen vooral onthoud: hoe vriendelijk iedereen hier is, dat de mensen genieten van elke dag en gelukkig zijn met wat ze hebben. Daar kunnen wij, Europeanen, nog wat van leren. Het Afrikaanse leven bevalt me wel! 

Salamu nyingi na kisses

Julie xxxx

PS: Ik mis jullie toch allemaal wel al een klein beetje hoor 

Vertrek

 

 

Jambo!

Hier zit ik dan achter mijn computer twee nachtjes voor mijn vertrek. De valiezen zijn al voor 75% klaar en wegen zoals verwacht veel te veel ;). Bij het maken van mijn valies, heb
ik echt zin gekregen in het grote avontuur dat mij te wachten staat in Oeganda. Om jullie toch een beetje op de hoogte te houden van mijn onvergetelijke avontuur, zal ik proberen jullie mee te nemen op mijn tocht door Oeganda. Als ik de Afrikaanse mentaliteit niet overneem, zal hier af en toe een berichtje verschijnen met mijn belevenissen. Jullie mogen zeker ook reageren op mijn verhalen die ik schrijf, zo voel ik België toch nog een beetje bij mij! Maar nu ga ik eerst nog voor een laatste keer genieten van mijn eigen bedje en van de Belgische frietjes!

salamu nyingi na kisses

Julie